บทอัศจรรย์ในขุนช้างขุนแผน พลายแก้วกับนางพิมพ์
๏ สนิทหลับรับขวัญเจ้าทั้งหลับ
|
ดังยิ้มรับให้พี่มาร่วมหมอน
|
โฉมแฉล้มแย้มยิ้มพริ้มเพรางอน
|
งามเนตรเมื่อเจ้าค้อนพี่ยามชม
|
คอคางบางแบบกระทัดรัด
|
เล็กยาวขาวขัดดูงามสม
|
ไม่พร่องบกอกนางอล่างนม
|
ค้อยผงมสงวนต้องประคองทรวง ๚
|
๏บทอัศจรรย์
|
|
๏ ประเดี๋ยวจับประเดี๋ยวจูบเฝ้าลูบชม
|
แก้มกับนมนี่เจ้าชื้อมาหรือขา
|
ทำเล่นเหมือนเป็นเชลยมา
|
ฟ้าผ่าเถอะไม่ยั้งไม่ฟังกัน
|
จะหยิกเท่าไรก็ไม่เจ็บ
|
ฉวยเล็บมาจะหักให้สะบั้น
|
อุยหน่าอย่าทำสำคัญ
|
ฟาดฟันเอาเถิดไม่น้อยใจ
|
ทำเล็บหักเหมือนไม่รักพี่จริงจัง
|
ถึงเงินชั่งหนึ่งหารักเท่าเล็บไม่
|
เข้าชิดสะกิดพิมยิ้มละไม
|
อุ้มแอบอกไว้ด้วยปรีดา ๚
|
เป็นบทประพันธ์ที่ไพเราะจริงๆ
ตอบลบไพเราะเพราะพริ้งมากค่ะ
ตอบลบ